در خصوص حل و فصل اختلافات،در قانون تشویق،فصل جداگانهای به این موضوع اختصاص یافته است که به موجب آن این اختلافات چنانچه از طریق مذاکره حل و فصل نگردد،در دادگاههای داخلی مورد رسیدگی قرار میگیرد،مگر آنکه در موافقتنامه دو جانبه در مورد شیوه دیگری از حل و فصل اختلافات توافق شده باشد. این موضوع با روند فعلی اسناد بین المللی و قوانین ملی کشورها که درصدد محدود کردن نقش دادگاهها و قوانین محلی در مورد حل و فصل اختلافات سرمایهگذاری و استفاده از داوری بین المللی میباشند همسو نیست و میتواند از جذابیت قانون سرمایهگذاری خارجی ایران بکاهد.